یادداشت فصل6: اگرچه خبرهای رسیده از مجلس، حاکی از آن است که هنوز تصمیم خاصی از سوی فراکسیون‌ های سیاسی برای انتخابات هیات رئیسه مجلس، گرفته نشده اما کسی نمی تواند منکر اهمیت انتخابات هیات رئیسه در سال پایانی مجلس شود. آن هم در شرایطی که دو جریان سیاسی مطرح کشور به سبب عدم تحقق وعده های خود در فاصله ای بیشتر از همیشه با مردم قرار دارند و خود نیز سعی می کنند مگر در ضرورت، چندان با مردم مواجه و رودررو نشوند.  

در این میان برخی نمایندگان، تمرکز مجلس بر مشکلات و گرفتاری‌ های کشور را دلیل مهم عدم ورود نمایندگان به موضوع انتخابات هیات رئیسه مجلس می دانند و تاکنون اظهارات چهره‌های سیاسی حاکی از آن است که باز هم شاهد رقابت عارف و لاریجانی در این دوره از مجلس خواهیم بود.

عارف که در انتخابات سال نخست هیات رئیسه مجلس دهم، امیدوار به لیست امید پای در عرصه رقابت با لاریجانی نهاده بود، نهایتا با کارشکنی برخی نمایندگان لیست امید از کرسی ریاست جا ماند و پس از این شکست غیرمنتظره، تا ماه ها در سکوت سیاسی فرو رفت و نتیجه آن که در انتخابات سال دوم، لاریجانی بدون اینکه رقیبی داشته باشد، بر کرسی ریاست مجلس باقی ماند.

شرایط در سال سوم، کمی متفاوت بود و دو نامزد از فراکسیون امید(عارف،) و فراکسیون ولایی(حاج‌بابایی) رقیب لاریجانی برای تصدی کرسی ریاست مجلس بودند و این بار در رقابتی نزدیک، اگرچه عارف از لاریجانی پیشی گرفت اما در لحظات آخرحاج‌ بابایی به نفع لاریجانی انصراف داد و نتیجه آن شد که لاریجانی باز هم برکرسی ریاست باقی بماند.

حال باید دید در سال آخر مجلس دهم آیا عارف که فعلا «درحال کار بر روی این موضوع هست» می تواند به این مهم دست یابد و با تحقق بخشی از وعده های اصلاح طلبان و فراکسیون امید، در این ماه های منتهی به انتخابات مجلس یازدهم، امید و تدبیر به حاشیه رفته را به جامعه که روزگاری دل به وعده های اصلاح طلبان و حامیان دولت خوش کرده بودند، بازگرداند و ناجی اصلاحات شود یا خیر؟