مازندمجلس: انتشار گسترده ویدیوئی در فضای مجازی و حتی گزارش خبری بیست و سی شبکه دو سیما که در پی آن بود تا نشان دهد دکتر عزت الله یوسفیان ملا نماینده مردم آمل در مجلس شورای اسلامی دست رئیس جمهور روحانی را بوسیده ، گرچه با تکذیب یوسفیان ملا همراه بوده است، اما بازتاب و واکنش های مخالفت آمیز فراوانی را علیه این نماینده به دنبال داشته است.
در این میان اما لطف الله آجدانی مورخ و پژوهشگر نام آشنای آملی و مازندرانی در کشور که اتفاقا به صراحت در نقد و از جمله نقد گاه به گاه یوسفیان ملا شهرت دارد؛ روایتی متفاوت را ارایه داده است که می خوانید:
آجدانی: کاش روزی فرا برسد که شور تخریب و انتقام آلوده به غرض و مرض جای خود را برای همیشه به شعور انتقاد سالم و سازنده دهد.
در شگفتم در حالی که از یکسو در فیلم پخش شده از یوسفیان ملا ، صحت بوسیدن دستان رئیس جمهور حسن روحانی از سوی این نماینده دچار و محل تشکیک و تردید است؛ و از سوی دیگر عزت الله یوسفیان ملا به صراحت این دستبوسی را تکذیب کرده است، اصرار و عناد بر این دستبوسی محل تردید و تکذیب شده چه مقصد و مقصودی را نشانه گرفته است؟!
شور بختانه باید پذیرفت که همواره شور تهی از شعور خواه در مدح و خواه در ذم این و آن یکی از مهم ترین آفات و موانع نقد درست اندیشانه از افکار و عملکرد ها ست. آفت و مانعی که در فرهنگ نقد و نظر دستاورد درخشانی را به دست نمی دهد و بلکه در سرشت خام دستانه یا مغرضانه خود، آبستن نطفه های شوم پوپولیسم و لمپنیسم و بداخلاقی های مدرن و نقابدار است.
انصاف و اخلاق متاع ارزشمندی است که نباید در بازار مکاره دشمنی و غرض و مرض به آسانی آن را فروخت! به دیده صدق و انصاف به یاد داشته باشیم زمانی می توان دستبوسی یک نماینده بر دستان یک شخص _ خواه رئیس جمهور و خواه هر شخص دیگری _ را در خور نکوهش دانست که آن دستبوسی طعم چاپلوسی و یا ترس و یا منافع طلبی شخصی را در سرشت خود داشته باشد. برپایه کدام عقل و اخلاق می توان مدعی شد که هر دستبوسی ای و از آن جمله دستبوسی ناشی از ادب و احترام یک شاگرد به استاد، و یا یک نماینده منتخب مردم از یک رئیس جمهور منتخب مردم معطوف به قدردانی از تلاش و حمایت از منافع و مصالح عمومی و‌جمعی و نه منافع شخصی را باید به چوب سرزنش گرفت و درخور نکوهش دانست؟! تا چه رسد به دستبوسی ای که نه در فیلم پخش شده اثبات شده است و هم یوسفیان ملا آن را تکذیب کرده است!
به رغم پاره ای انتقادات که به بعضی از مواضع و عملکرد آقای دکتر یوسفیان ملا داشته و دارم و از طرح هر از گاه آن نقد نیر نه غرض و مرض داشته ام و نه ترس؛ با همان صراحت و شجاعت و تاکید بر نه دفاع از یوسفیان ملا که در دفاع از حقیقت و انصاف، دور از واقعیت و اخلاق می دانم اگر انکار شود که یوسفیان ملا به صدق و انصاف نشان داده است که از یکسو بسیار به الزامات آداب و ادب فردی و اجتماعی در مقابل افراد از وزیر و وکیل تا کارگر و جماعت پایین دست اجتماعی مقید و در همان حال و از سوی دیگر به ویژه در برابر مسوولین بالا رتبه نه اهل چاپلوسی بوده و نه ترس. بعضی انتقادات صریح وی از پاره ای از مواضع و عملکرد بعضی از بلند پایه ترین مسوولین اجرایی و حتی همکارانش در مجلس، نشان داده است برچسب چاپلوسی و ترس بر یوسفیان ملا نمی چسبد.
افزون بر آن نباید از برابر این واقعیت گریخت که اگر تعاملاتی از سوی یک نماینده که نه مخالف شرع و نه مخالف عرف و نه مخالف قانون و برخاسته از اخلاق و ادب از یکسو و به سود منافع عمومی و جمعی و نه منافع شخصی از سوی دیگر باشد را باید قدر دانست و ارج نهاد و نه درخور سرزنش و نکوهش!
دگرباره و به صراحت باز می گویم بی هیچ تردیدی بخشی از مواضع و عملکرد یوسفیان ملا خالی از نقد نیست؛ اما نمی توان و نباید با بی اخلاقی و بزرگ نمایی و سیاه نمایی ها، شرافت نقد را به رذالت نفی مطلق اندیشانه تقلیل داد و فضیلت انتقاد عالمانه را به انتقام غرض ورزانه فرو کاست.