اختصاصی مازندمجلس: خبر کوتاه بود و جنجالی!
استاندار مازندران در جشن صعود نساجی مازندران در ورزشگاه وطنی قائمشهر در میانه‌ی سخنرانی قهر کرد. جشن صعود نساجی مازندران به لیگ برتر پس از 24 سال با حواشی زیادی همراه بود. از عدم حضور بانوان در جشن صعود، به بهانه‌ی تعمیر ضلع شرقی ورزشگاه و نبود ظرفیت کافی گرفته تا قهر استاندار و اعتراض هواداران نساجی به اعضای شورای قائمشهر و نمایندگان مجلس این شهر.
تیم فوتبال نساجی که در هفته‌ی آخر رقابت‌های لیگ آزادگان با غلبه بر راه آهن و به لطف تقاضل گل بهتر نسبت به خونه به خونه‌ی بابل راهی لیگ برتر شد، از ابتدای صعود تا به امروز درگیر حواشی شده است. مالک تیم خونه به خونه‌ی بابل با اتهام زنی نسبت به این تیم مبنی بر تبانی قصد تلخ کردن کام این صعود را داشت اما تا به امروز مدرکی دال بر تبانی را به جایی ارائه نکرده است. جشن صعود نساجی از همان یکشنبه 9 اردیبهشت همزمان با آغاز بازی راه آهن شروع و همزمان با پایان بازی به خود شکلی دیگر گرفت و مردم قائمشهر به رقص و پایکوبی پرداختند. پس از آن اطلاعیه‌ای مبنی بر جشن صعود به صورت رسمی همراه با بازیکنان و کادر فنی این تیم در روز چهارشنبه 12 اردیبهشت به دست مردم رسید که در آن ورود برای عموم مردم آزاد اعلام شده بود. اما در روز سه شنبه 11 اردیبهشت یک روز قبل از جشن بنری در خیابان به نمایش درآمد که در آن ذکر شده بود به علت عدم ظرفیت و تعمیر ضلع شرقی ورزشگاه از پذیرش بانوان معذوریم. این درحالی است که نه ضلع شرقی ورزشگاه در دست تعمیر بود و نه از یک روز قبل ورزشگاه وطنی پر. این بنر واکنش‌های زیادی به همراه داشت تا آنجایی که بازیکنان نساجی از حمایت بانوان شهرشان و عدم حضور در جشن در صورت منع حضور بانوان خبر دادند. بانوان پرشور قائمشهری اما با اطلاع از این موضوع باز هم به سمت وطنی حرکت کردند و حتی زمانی که ظرفیت ورزشگاه هم پر نشده بود، مامورین با این بهانه، مانع از حضور بانوان شدند و آنها مجبور به تشویق تیمشان خارج از ورزشگاه شدند. تعداد بانوان قائمشهری با مانتو و شال قرمز بیش از حد انتظار بود و صحنه‌ی جالبی در شهر رقم خورده بود. حال باید دانست این عدم همانگی بین دستگاه های ذیربط از طرف چه کسی بوده است. اینگونه نیست که یک روز با احساسات مردم بازی شود و نوید از حضور بانوان در ورزشگاه را داد و روز دیگر بهانه‌ای آورد که در عقل سالم هم نگنجد. معضل حضور بانوان در ورزشگاه به معضل بزرگی در حال تبدیل است اما عموما آزادی‌های اجتماعی، به بهانه‌ی اینکه همواره کشور مشکلاتی به مراتب بزرگتر دارد، از سوی تندرو های گوشه و کنار کشور مورد سرکوب گسترده قرار می‌گیرد. اما به راستی تا کی مسئولین باید به دنبال بهانه آوردن و سرپوش گذاشتن بر روی این مسائل اجتماعی باشند؟ گویی ما به دنبال این هستیم که از دین اسلام هم مسلمان‌تر باشیم به نوعی که حتی حضور بانوان سوری در وزرشگاهی که اسم آن "آزادی" است آزاد می‌باشد اما بانوان کشور از ابتدایی‌ترین حقوقشان منع می‌شوند.
اما از بیرون ورزشگاه وطنی که بگذریم اتفاقات جالبی درون ورزشگاه وطنی در حال رقم خوردن بود. بر خلاف وعده وعیدها مبنی بر عدم حضور بازیکنان نساجی در جشن صعود، این جشن با حضور آنها البته با حدود 2 ساعت تاخیر برگزار شد. اما قبل از آن، این جشن همراه با سخنرانی مسئولین بود. سخنرانی‌هایی که به طور ممتد از سوی هواداران با واکنش همراه بود. هواداران نساجی زمان حضور دو نماینده‌ی مجلس این شهر؛ آقایان رضیان و ادیانی با شعار "تاحالا کجا بودید" صدای اعتراض خود را مبنی بر عدم توجه آنها به تیم شهرشان رساندند. اما اعتراضات اصلی زمان سخنرانی استاندار مازندران شروع شد. از ابتدای سخنان اسلامی، استاندار مازندران، هواداران با به صدا در آوردن بوق هایشان به طور ممتد، و سر دادن شعارهایی به تشویق تیمشان پرداختند که نشان از عدم توجه آنان به سخنان اسلامی داشت.
در این میان، استاندار مازندران از لزوم وجود زیرساخت‌های مناسب برای ورزشگاه خبر داد اما جناب استاندار آن چیز که عیان است چه حاجت به بیان است؟ اسلامی اذعان داشت که ورزشگاهی که بعد از 24 سال وارد لیگ برتر می‌شود طبیعی است که زیرساخت‌های مناسبی نداشته باشد و همه باید دست به دست هم بدهند تا این مشکلات حل شود. وی نوید از پیگیری این مشکلات داد و خاطرنشان کرد که این حرف‌ها شعار نیست. اما جناب استاندار این همه کیست که گریبان گیر نیمی از مسئولین کشور شده است و هر اتفاقی که به ثمر نمی‌نشیند تقصیر "همه‌ای" می‌شود که دست به دست شما مسئولین زحمت کش نداده است. از نساجی قائمشهری که محصولاتش به خاورمیانه صادر می‌شد تنها یک تیم باقی مانده است. مسئولین استانی در هر سطحی که می‌توانند باید مراقب این تیم باشند و با رفع نیاز‌های موجود مانع از دچار شدن این تیم به سرنوشت کارخانه‌اش شوند.
اسلامی پس از چند دقیقه صحبت، به علت رفتار هواداران تیم نساجی مجبور به واکنش نشان دادن شد و گفت:" همه‌ی خواسته‌های شما حق شماست ما به یاری خدا تمامی عقب ماندگی‌ها و زیرساخت‌های ورزشی مازندران و بویژه قائمشهر را جبران خواهیم کرد. بنده از اداره کل ورزش و جوانان مازندران‌هم خواستارم بتوانند نواقص این استادیوم را هر چه سریعتر برطرف بکنند تا انشالله یک استادیوم در شان و شخصیت شهرستان قائمشهر داشته باشیم." آقای اسلامی چه خوب است که اطلاع دارید این استادیوم درخور شان و منزلت قائمشهر نیست. با اینکه تا به حال هم از این موضوع خبر داشتید و کاری نکردید هم، کاری نداریم. اما اگر زمان شروع فصل لیگ برتر، بازهم وضعیت ورزشگاه وطنی به همین شکل باقی مانده باشد جواب اعتراض هواداران را شما با قهر و استعفا می‌دهید یا کس دیگری باید جوابگو باشد؟
اما پاشنه آشیل حواشی بوجود آمده زمانی بود که اسلامی پس از نیمه کاره پایان دادن به سخنانش با قهر در حال ترک ورزشگاه بود، اما مسئولین مانع وی شدند و خواستند تا پایان مراسم حضور داشته باشد. این ممانعت جواب نداد و اسلامی با ترک وطنی نشان از تایید قهرش با هواداران داد. سوال اصلی اینجاست که آیا این رفتار همراه با قهر؛ از طرف مسئولی، مدیری، استانداری، معاونی یا حتی رئیس جمهوری درست و تایید شده می‌باشد؟ آیا هرکس که مورد انتقاد قرار می‌گیرد باید این واکنش را نشان دهد؟ به جرات می‌توان گفت این رفتار استاندار مازندران اصلا حرفه‌ای نبوده و خود را زیر سوال برد چرا که هنوز بعد از چند روز این رفتار اسلامی در صدر اخبار رسانه‌های مازندران می‌باشد.
سخنی با شما جناب استاندار، اگر خواسته‌های هوادران نساجی، به قول خودتان به حق می‌باشد، این رفتار شما تنها نشان از عدم توانایی شما در مدیریت بخش‌های مختلف استان از جمله بخش ورزشی و تیم نساجی و ناتوانی شما در پاسخگویی و حل مشکلات می‌باشد. اگر این استدلال غلط محسوب می‌شود، با رسیدگی به مشکلات موجود در این ورزشگاه و تیم نساجی، تا قبل از شروع لیگ جدید خود را به مردم ثابت کنید چرا که ما مردم مازندران از زمان شروع زمامداریتان در استانداری مازندران تا به امروز فقط حرف دیده‌ایم و پس از گذشت نزدیک به 6 ماه، عملی از سوی شما در استان مشاهده نشده است. حال وقت پوشیدن جامه‌ی عمل می‌باشد.
در پایان بیتی خوش‌تر از این بیت مولوی در وصف حال ماجرا پیدا نکردم که می‌گوید
"قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی"
"قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا"
یادداشت: امیرحسین ساداتی