مازندمجلس: به گزارش نامه نیوز در این مطلب می خوانید: ...«رضا قاسمی» معاون اداره نهم وزارت خارجه به هنگام جدایی بحرین از ایران، در ماهنامه «نیما» (شماره 68 و 69، بهمن و اسفند 1378) چاپ پاریس می‌نویسد: «در دوره پهلوی اول (رضاشاه) که حکومت مرکزی قدرت یافت، ضمن گفتگوی طولانی با دولت انگلیس، بعضی از جزایر جنوبی ایران که پایگاه انگلیسی‌ها بود، مانند سیری و قشم، هنگام تخلیه به ایران واگذار شد. اما انگلستان بحرین را به عنوان پایگاه دریایی خود حفظ کرد تا اینکه در ژانویه 1968 دولت کارگری انگلستان اعلام داشت که تا آخر سال 1971 نیروهای خود را از شرق سوئز و خلیج فارس فراخواهد خواند.
دولت ایران ضمن استقبال از تصمیم دولت انگلیس اقداماتی برای اعاده بحرین و جزایر سه‌گانه‌ی تنب و ابوموسی آغاز نمود.
اما با بررسی جوانب امر (!!!) دریافت که طی این یکصدو پنجاه سال در ترکیب جمعیت و ‌آداب و عادات و سایر مظاهر زندگی مردم بحرین دگرگونی اساسی روی داده است،‌و برای استرداد آن باید با جنگ و اشغال نظامی متوسل شد که این اقدام درجامعه بین‌المللی مطلوب و مقبول نبود (!) و باید وضع موجود را حفظ کرد.»نوشته این دیپلمات شاهنشاهی، آدم را به یاد میرزا آقاخان نوری می‌اندازد که هنگامی که فرخ‌خان امین‌الملک نماینده ایران در امضای قرارداد ننگین پاریس از او (میرزا‌آقاخان) کسب تکلیف کرد و نوشت: «انگلیسی‌‌ها، حرفهای نپذیرفتنی می‌زنند. آنها می‌گویند: باید به افغانستان و هرات استقلال بدهیم. من چه کنم؟‌تا چه اندازه اجازه دارم؟»میرزا آقاخان نوری (اعتمادالدوله) در پاسخ فرخ‌خان نوشت: «... چاره‌ای بجز قبول نداریم. ما نمی‌توانیم هفت هشت ماه طول بدهیم،‌ قوه نداریم. پول نداریم.»...
منبع: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران