مازندمجلس: گروه سیاست نامه نیوز: انتخابات مجلس شورای اسلامی در پیش است و هر دو جریان سیاسی اصلاح طلب و اصولگرا بر تصاحب کرسی های بیشتر تمرکز کرده اند. هر یک از جریان های موجود ساز و کار مشخصی برای راهیابی به مجلس دارند و حتما از همه ظرفیت های خود استفاده خواهند کرد. اصلاح طلبان که در همه انتخابات های گذشته به واسطه رویکرد نهادهای نظارتی همچون شورای نگهبان امکان استفاده حداکثری از ظرفیت های خود را نداشته اند از تاکتیک هایی همچون ائتلاف با اعتدالیون بهره گرفته اند. عملکرد فراکسیون امید در مجلس دهم و رویکرد روحانی در دولت دوازدهم اما موجب ایجاد سرخوردگی هایی در میان اصلاح طلبان شد و به همین خاطر نمی توان مطمئن بود که بار دیگر از تاکتیک ائتلاف استفاده کنند. طرح ایده هایی همچون پارلمان اصلاحات و مجمع ملی اصلاح طلبان نیز سبب می شود که گمان کنیم این جریان در صدد است تا ساز و کار انتخاباتی خود را تغییر دهد. عبدالله ناصری عضو بنیاد باران اما معتقد است که ساز و کار اصلاح طلبان تغییر نخواهد کرد و این شورای عالی سیاست گذاری است که بار دیگر تصمیم میگیرد. او در مورد تاکتیک ائتلاف نیز می گوید که باید منتظر ماند و بر اساس شرایط کشور و توان اصلاح طلبان تصمیم گرفت. او از تعامل با دولت به عنوان یکی دیگر از دغدغه ها و چالش های اصلاح طلبان در سال 97 نام می برد و امیدوار است که از راه مطالبه نقادانه بتوانند با دولت روحانی تعامل کنند.
* مهمترین اهداف و چالش‌های اصلاح طلبان در سال 97  چیست؟
مهمترین دغدغه اصلاح‌طلبان دو چیز است؛یکی بحث سازماندهی جبهه اصلاحات و گسترش ائتلاف فراگیر برای انتخابات 98 مجلس که مهمترین کار است و دغدغه دیگر پیرو دغدغه‌های سال‌های اخیر در ارتباط با توصیه‌هایی برای بهبود وضعیت کار دولت و گسترش گفتمان انتخاباتی آقای روحانی در بدنه جامعه مدنی است. مخصوصا اینکه ایشان و حوزه مدیریتی ایشان در بعضی زمینه‌ها خوب نتوانسته از پس کار برآید.
* به نظر شما اصلاح طلبان چطور و از چه مسیری برای رفع این دغدغه ها می کوشند؟
آن‌چه که مربوط به اصلاح‌طلبان می‌شود، همان اصلاح سازوکار شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان به‌عنوان مرجع اصلی است و کارش کم‌کم نهایی خواهد شد. طبیعتا این موضوع جزو جدی‌ترین کارهای اصلاح طلبان در  اوایل سال 97 است و باید به فکر مسئله انتخابات مجلس آینده باشند. اکنون اصلاح طلبان مشغول هستند و این برنامه ها را پیش می برند. 
* سازو کار تشکیلاتی اصلاح طلبان تغییر می کند؟ یعنی به سمت پارلمان اصلاحات می‌روند یا با همین مدل فعلی برای انتخابات آماده می شوند؟
شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان از سال 94 به بعد مرجع اصلی اصلاح طلبان بوده و به کار عملیاتی خود در حوزه انتخابات ادامه می دهد. پارلمان اصلاحات نیز در صورت تشکیل به‌عنوان نهاد بالادستی یا ناظر فعالیت می کند و موجب تغییر ساز و کار انتخاباتی نمی شود. شورای عالی ائتلاف اصلاح‌طلبان که متشکل از جریانات اصلاحات و شخصیت‌های حقیقی و حقوقی جریان اصلاحات در سراسر کشور است، با اصلاحاتی که از لحاظ ترکیب نیروی انسانی و آیین‌نامه‌های داخلی‌اش صورت می‌گیرد، نیز به‌طور جدی در امور انتخاباتی اصلاح‌طلبان فعال خواهد بود.
* فکر می‌کنید اصلاح طلبان در انتخابات 98 نیز از همان تاکتیک ائتلاف استفاده می کنند یا با توجه به عملکردی که از مجلس دهم دیده اند، مسیری دیگری در پیش می گیرند؟
باید وضعیت کشور را دید. به هر صورت اصلاح‌طلبان دو چیز برایشان مهم است. ویژگی ذاتی‌ اصلاح طلبان این است که منطبق با شرایط زمانی و مصالح مردم تصمیم می گیرند. نکته دیگر اینکه  با توجه به عملکرد نهادهای تصمیم‌گیر غیراصلاح‌طلبی که همیشه در فرایند برگزاری انتخابات موثر بوده و مانع از رسیدن اصلاح‌طلبان به اهدافشان هستند؛ باید بدانند امکاناتشان بالاخره چقدر خواهد بود. بنابراین با توجه به ظرفیت موجود و در توان خودش تصمیمات مقتضی را خواهند گرفت. اصلاح‌طلبان همیشه به خصوص در سال های اخیر با توجه به شرایط کشور یک نگاه حداقلی و یک نگاه حداکثری در کارزارهای انتخاباتی داشته اند. اصلاح طلبان یک کف و سقف تعیین می‌کنند و در این کف و سقف به اقتضای شرایط حرکت  و تصمیم‌گیری می‌کنند.
*در مورد دغدغه چطور؟ با ضعف های دولت در سال دوم فعالیت خود چطور مواجه می شوند؟
طبیعتا به همان روالی همیشگی یعنی نقد و گفت‌وگو و پیغام و پسغام دولت و دولتمردان اهتمام خواهند داشت تا بیشتر بتوانند رابطه دولت را با جامعه رأی خود حفظ کنند. اگرچه به هر صورت اصلاح‌‌طلبان ضمن این‌که طرفدار آقای روحانی هستند اما از بعضی از رفتارهای ایشان یا عدم تحقق وعده‌های ایشان و بعضی از دولتمردان ایشان به‌طور جدی گله‌مند هستند. به هر صورت برای حفظ گفتمان اصلاح‌طلبی و گسترش گفتمان اصلاح‌طلبی، تلاش خودشان را در جامعه مدنی جدی‌تر دنبال خواهند کرد. مخصوصا بعد از اعتراضات مدنی دی‌ماه گذشته که یک زنگ خطر برای کل جریانات سیاسی و کل حاکمیت در کشور بود.