مازندمجلس: به گزارش هنرنیوز ، اين روزها اوضاع و احوال سينماي ايران مثل يك فيلم سينمايي شده است، يك فيلم سينمايي پرماجرا و البته تراژيك. همه‌ معترض و شاكي‌اند. از حاتمي‌کيا و احمد نجفي تا درميشيان و اميريوسفي. از راست تا چپ، از اصولگرا تا اصلاح‌طلب، از پوزوسيون تا اپوزوسيون همه شاکي‌ هستند. بي‌برنامگي، شلختگي و نداشتن ايده‌اي مشخص براي برون‌رفت از اين اوضاع، صداي همه را درآورده است. زماني كه ايوبي سر كار بود، سينماگران و رسانه‌ها بيشترين ايراد را به عدم شناخت ايوبي از سينما مي‌گرفتند و اينكه معاون سينمايي هيچ‌گونه شناختي از سينما ندارد و عملاً امور كار را به دست ديگران داده است. در انتخابات ۹۲ و ۹۶ اصحاب فرهنگ و هنر، به ويژه سينماگران بيشترين حمايت را از دولت روحاني داشتند. خيلي از سينماگران اميدوار بودند كه دولت روحاني بتواند ايده و راه برون‌رفتي براي مشكلات و چالش‌هايي كه سينما با آن دست و پنجه نرم مي‌كرد، داشته باشد. اما بعد از روي کار آمدن دولت تدبير و اميد به مرور شاهد دلسرد شدن سينماگران از دولت مورد حمايت اصلاح‌طلبان بوديم.

کم‌اهميت بودن مقوله فرهنگ و هنر براي رئيس دولت به حدي بود که او براي وزارت فرهنگ و ارشاد به جاي استفاده از وزراي صاحب فن و افرادي که بيشترين شناخت و تعامل را با هنرمندان داشته باشند، گزينه‌هايي را که بيشتر بر اساس رفاقت و ارتباطات سياسي تعريف مي‌شدند، برگزيد و وزارت ارشاد پيشکش دوستان رئيس‌جمهور به جاي دلسوزان عرصه فرهنگ و هنر شد که در نتيجه معاوناني نيز براي بخش‌هاي مختلف انتخاب شدند که سابقه سياسي و امنيتي آنها بر سابقه فرهنگي آنها مي‌چربيد و گويي رونمايي از شعار حسن روحاني مبني بر برچيدن فضاي امنيتي از فرهنگ و هنر بود! در چنين مناسباتي ابتدا شاهد روي کار آمدن حجت‌الله ايوبي به عنوان رئيس سازمان سينمايي با کمترين شناخت از سينما و پس از عزل او شاهد حضور حيدريان بوديم. افرادي که از آنها به عنوان حلقه فرانسه ياد مي‌شود و يادآور مديريت بسته و گلخانه‌اي بهشتي- انوار در دهه ۶۰ سينماي ايران هستند. سوءمديريت در سينماي ايران در دولت روحاني تا آنجا پيش رفته که بسياري از هنرمندان فارغ از جناح‌بندي‌هاي چپ و راست سياسي از دوره دوم احمدي‌نژاد و مديريت جواد شمقدري و عليرضا سجادپور بر سينماي ايران به نيکي ياد مي‌کنند. در نتيجه مديريت فعلي سينما حلقه خانه سينما قدرت گرفته و پدرخوانده‌هاي اکران در حاشيه امنيت قرار گرفته‌اند و اکثريت سينما با سيلي صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند.

از طرفي در جشنواره فيلم فجر امسال نيز شاهد اعتراضات طيف‌هاي مختلف سينمايي از تبعيض‌ها و بي‌عدالتي‌ها بوديم و جشنواره فجر به عنوان ويترين سال آينده سينما خبر خوبي به علاقه‌مندان سينما نمي‌داد و گويا همچنان قرار است سينماي ايران روي ريل تنگ‌نظري، کج‌فهمي، بسته‌نگري و البته باندبازي مدنظر مديران دهه شصتي آن گام بردارد و «ژانر نکبت» هم به عنوان گونه مورد علاقه سينما در اين دولت رفته‌رفته جاي سينماي اجتماعي را خواهد گرفت و خالتوريسم نيز جايگزين سينماي کمدي خواهد شد تا به مرور زمان شاهد ريزش مخاطب و ورشکستگي بيشتر سينماي نحيف ايران ناشي از بي‌تدبيري مديران بي‌دغدغه آن باشيم. سينمايي که الگوي جشنواره خود را جوايز فستيوال‌هاي خارجي بر حسب سياه‌نمايي قرار داده است. در اين شرايط واقعاً يكي بايد به فكر سينما باشد. يكي بايد بيايد و طرحي نو دراندازد. اگر قطار سينماي ايران بخواهد بر همين ريل حركت كند، ديري نمي‌پايد كه از مسير خود خارج مي‌شود و ديگر به اين راحتي‌ها به مسير اصلي خود باز نمي‌گردد.

روزنامه جوان