وی با تاکید بر اینکه در واقع عربستان از انفعال مسوولین اجرایی ایران استفاده کرده و به زمین منافع ایران ورود کرده است، افزود: به نظر می رسد این کشور که در حقیقت مهره اجرایی سیاست های ایالات متحده در منطقه خاورمیانه است، اجرای برنامه های امریکا را به درستی دنبال می کند. آمریکا از همان سال ۱۹۹۰ میلادی که مذاکرات گازی بین ایران، هند و پاکستان شروع شد، با این موضوع به صورت علنی و پنهانی مخالف بود. همین مخالفت ها باعث فشار بر دو کشور هند و پاکستان شد و موجب گردید ابتدا هند از این قرارداد کنار بکشد و پاکستان نیز از اجرای این قرارداد سرباز زد. حال عربستان با سرمایه گذاری در خط لوله تاپی که هند و پاکستان را از گاز ایران بی نیاز می کند، بازی را در زمین منافع ایران و با هدایت آمریکا شروع کرده است.
این کارشناس انرژی با اشاره درخواست مذاکره دو طرفه ترکمنستان به ایران در راستای پیشبرد پروژه خط لوله تاپی، اظهار کرد: در این شرایط از مسئولین کشور انتظار می‌رود برای تامین منافع ملی کشور هر چه سریع تر از حالت انفعال در این موضوع خارج شده و با دیپلماسی فعال و مذاکره دو طرفه با ترکمنستان اجازه حضور عربستان و آمریکا در زمین منافع کشورمان را ندهند.
میرزاعلیان تصریح کرد: در حال حاضر پایه دیگر حفظ منافع کشور در بازار شرقی گاز، پیگیری مجدانه و سریع تر مسوولان در اجرای خط لوله صلح است. قطعا با اجرای خط لوله صلح، ترکمنستان نیز می تواند با اتصال به این خط لوله، گاز خود را به شبه قاره هند برساند و نیازی به خط لوله تاپی نخواهد داشت. باید این نکته را در نظر داشت که در نتیجه تکمیل و توسعه فازهای پارس جنوبی میزان تولید گاز کشور بیش از نیاز داخل خواهد بود و بهترین راه برای مدیریت این نعمت الهی با توجه به موقعیت جغرافیایی ایران می تواند گزینه صادرات باشد. آن هم در شرایطی که تقاضای مطلوبی در بازارهای شرقی آسیا برای گاز وجود دارد. ایران با در دست گرفتن بازار گازی آسیای شرقی می تواند منافع گسترده و طولانی مدتی را برای کشور تامین کند.
به گزارش مهر، خط لوله صلح، نام خط لوله ای است که قرار بود از طریق آن گاز ایران به هند و پاکستان صادر شود و علاوه بر تامین انرژی مورد نیاز این دو کشور، بدلیل عبور این خط لوله از منطقه کشمیر- منطقه مورد منازعه دو کشور هند و پاکستان- صلح بین هند و پاکستان برقرار کند. این خط لوله که ۲۷۰۰ کیلومتر طول دارد، قرار بود ۱۵۰ میلیون مترمکعب گاز ایران را روزانه به این دو کشور برساند که سهم هند ۹۰ میلیون متر مکعب و سهم پاکستان ۶۰ میلیون متر مکعب بود. ساخت این خط لوله از سال ۲۰۰۲ میلادی شروع شد و قرار بود از سال ۲۰۱۴ قرارداد این خط اجرایی شود. اما با وجود جذابیت هایی که این طرح نه تنها از نظر تامین انرژی شبه قاره هند دارد، بلکه به عنوان یک عامل کاهنده تنش بین هند و پاکستان به شمار می رفت، متاسفانه بدلیل فشارهای آمریکا، هند از این طرح کناره گیری کرد. پاکستان نیز ابتدا علت عدم شروع فعالیت را ناتوانی در تامین هزینه ها اعلام کرد ولی بعدها مشخص شد اینجا نیز پای آمریکایی ها در میان است.