وی افزود: لایحه پارلرمو به گونه‌ای است که حق تحفظ در آن دیده شده است یعنی اجازه می‌دهند ما سؤال‌های خود را مطرح کنیم اما این کنوانسیون زیر مجموعه کنوانسیون مادری است به نام کنوانسیون معاهدات وین، که در دهه 1960 تدوین شده است.
عضو کمیسیون شوراهای مجلس همچنین تصریح کرد: بر اساس کنوانسیون معاهدات وین، هر کشوری که به کنوانسیون‌های بین‌المللی بپیوندد در صورتی حق شرط و تحفظ آن مورد قبول است که سایر اعضایی که به کنوانسیون پیوسته‌اند مورد اعتراض قرار نگیرند؛ اما با توجه به اینکه ما در کنوانسیون پالرمو مورد اعتراض قرار می‌گیریم -از آنجایی که نام اصلی آن جرایم سازمان یافته فراملی است- به لحاظ حضور آمریکا و سایر کشورهای دیگر قطعاً ما مورد اعتراض قرار می‌گیریم.
وی بر این اساس عنوان کرد: ما اگر در این کنوانسیون مورد اعتراض قرار گیریم شرط ما باطل اما حضورمان الزامی است و امکان خروج ما از آن وجود ندارد؛ در واقع ما با دست خودمان خود را از چاله به چاه می‌اندازیم یعنی خودمان اجازه دادیم در چنین مواقعی ما را به شورای عالی امنیت ملی بفرستند و ما را در آنجا محکوم کنند.
ابوترابی با اشاره به اینکه به لحاظ حقوقی هم قطعاً شورای نگهبان نباید با پیوستن ما به این کنوانسیون موافقت کند، ادامه داد: برخی تنها حق تحفظ و قید و شرط را می‌بینند اما در آن، معاهده اصلی وین متأسفانه نمی‌بینند حق تحفظ در صورتی وجود دارد که هیچ کشوری معترض نباشد اما ما در آن مورد اعتراض قرار گرفتیم.
عضو کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس نهم شورای اسلامی در بخش دیگری از سخنانش عنوان کرد که برخی دوستان می‌گویند اگر مشکلی پیش آمد از این کنوانسیون خارج می‌شویم اما باید بدانند که امکان خروج از آن وجود ندارد و در این صورت شرط ما باطل می‌شود اما عضویت ما همچنان باقی است و در این صورت ما ملزم به پذیرفتن شرایط آنها هستیم.
ابوترابی در خاتمه گفت: در صورت نپذیرفتن شرایط کنوانسیون، ما را به شورای حکمیت خود برده و سازمان ملل ما را محکوم می‌کند. پس باید گفت ما با دست خودمان طناب دار به دور گردنمان آویخته‌ایم.