مازندمجلس: با جمع‌آوری این ابهامات و گفت‌وگو با کاپیتان محسن بهرامی، دریانورد باسابقه کشورمان که مسئولیت سخنگویی کمیته اضطرار سانحه نفتکش سانچی را به‌عهده داشته، پاسخ هر ابهام را یافته است.
ابهام اول: چرا نفتکش ایرانی با پرچم کشور پاناما تردد می‌کرد؟ برای مشاهده پاسخ اینجا کلیک کنید
ابهام دوم: آیا مقصد نفتکش ایرانی کره شمالی بود؟ برای مشاهده پاسخ اینجا کلیک کنید
ابهام سوم: آیا رادارهای سانچی در زمان بروز حادثه خاموش بوده است؟ برای مشاهده پاسخ اینجا کلیک کنید
ابهام چهارم: چرا حتی یک خدمه نفتکش ایرانی نتوانست از نفتکش فرار کند؟
کاپیتان محسن بهرامی: خیلی سخت است بخواهیم توضیح دهیم. این حادثه یک حادثه منحصر به فرد از نظر ابعاد بوده، این حجم از محموله بخواهد ناگهان دچار احتراق و انفجار شود، انفجار بسیار بزرگ‌تر از حد تصور خواهد بود. همان‌طور که جلوتر می‌رویم از کارشناسان اطلاعات بیشتری می‌گیریم. بر اساس آخرین تحلیل‌ها و نتایج به‌دست‌آمده، در بدو امر بعد از برخورد کشتی کریستال با نفتکش ایرانی، یک انفجار اولیه رخ داد که نسبت به انفجارهای بعدی کوچک‌تر بود. اما بلافاصله تعداد زیادی انفجارهای بزرگ صورت می‌گیرد. این محموله، محموله‌ای است که بسیار  فرّار است و گازهای سمی بسیار بالایی دارد. با اطلاعاتی که در چند روز  اخیر به‌دست آورده‌ایم، بعید می‌دانم کسی توانسته باشد حتی روی عرشه آمده باشد. تنها یک نفر از این شهدای ما را در دریا پیدا کردند که ایشان دچار سوختگی‌های جزئی‌تری شده و در آن لباس خاصی که از غرق شدن و از دست دادن دمای بدن جلوگیری می‌کرد، قرار داشت. همچنین پیکر دو نفر دیگری که پیدا شده به‌صورت کامل روی عرشه سوخته بود.
شرایط انفجارهای بزرگ ساعت اولیه بروز حادثه به‌گونه‌ای بود که حتی قایق نجاتی که در سمت چپ نفتکش وجود داشت به‌طور کامل ذوب شده بود، قایق سمت راست را هم که فکر می‌کردند چون نیست به‌معنای این است که عده‌ای با آن خود را از نفتکش دور کرده‌اند، به‌دلیل اینکه کل تجهیزات نگه‌دارنده آن از بین رفته بود، در همان ساعات اولیه حادثه صدمه دیده و در آب سقوط کرده بود. شدت انفجار اولیه به‌قدری بود که جرثقیل انتهایی و میانی نفتکش ذوب شده و به‌روی عرشه افتاده بود. تمامی این شواهد نشان می‌دهد شدت انفجارهای بزرگ اولیه، شرایط بسیار حادی را در نفتکش به‌وجود آورده که امکان هرگونه عکس العمل را از خدمه نفتکش گرفته است و می‌توان با شواهدی که امروز از اطلاعات و تحلیلهای اخیر به‌دست آورده‌ایم بگوییم که تمامی خدمه در همان انفجارهای اولیه جان خود را از دست داده بودند.
در روزهای بعد از وقوع حادثه اقدامات وسیعی در خصوص جست‌وجو و نجات انجام شد. در این بخش ما هیچ وقت اعتراضی نداشتیم، چون برای جست‌وجو و نجات بسیار تلاش شد. از همان بدو امر یک فروند هواپیما از کره جنوبی آمده و کشتی‌های متعددی به محل وقوع حادثه آمدند.
وجب به وجب دریا را جست‌وجو کردند و اینکه پیکر یکی از عزیزان در فاصله زیادی از نفتکش پیدا شد نتیجه همین جست‌وجو بوده است. به‌صورت قریب به یقین می‌توانیم بگوییم، در دریا به‌نظر نمی‌آید هیچ اثری از خدمه نفتکش سانچی نباشد و همه 29 پیکر باقی‌مانده در کشتی بوده‌اند.
اینکه چرا 21 خدمه کشتی فله‌بر چینی نجات پیدا کردند و خدمه نفتکش ایرانی نجات نیافته‌اند به‌دلیل آن است که اولاً انفجار در نفتکش ایرانی رخ داده و ثانیاً، شرایط دو کشتی به هیچ وجه قابل مقایسه با هم نبوده است.
تفاوت وضعیت دو کشتی از زمین تا آسمان بوده، کشتی کریستال با طول حدود 220 متر بوده و قسمت جلوی آن با میانه نفتکش ایرانی برخورد می‌کند و بلافاصله به‌دلیل پاشیدن بخشی از محموله روی کشتی چینی، جلوی این کشتی نیز آتش می‌گیرد و نفراتش به‌صورت خیلی شتابزده و ترسان وارد قایق نجاتی می‌شوند که در انتهای کشتی چینی قرار داشته و هیچ آسیبی ندیده بود. این‌طور نبوده که گفته می‌شود نفرات کشتی چینی یک به یک به آب پریده‌اند و نجات داده شده‌اند؛ بلکه با یک قایق نجات به آب پریدند و این قایق با نفرات آن توسط یک کشتی ماهیگیری نجات داده شد.
با وجود اینکه این کشتی ماهیگیری فاصله زیادی با کشتی ایرانی داشت، اما خدمه آن عنوان کردند در محل حادثه دچار ناراحتی‌های تنفسی شدند؛ حال با همین شواهد باید دید روی کشتی ایرانی شرایط نشت گاز سمی تا چقدر بحرانی بوده است.
در قسمت محل اسکان خدمه نفتکش ایرانی دستگاههای مختلف هوا برای تنفس راحت در زمان بروز خطر وجود داشت اما استفاده از این وسایل مشروط بر این بود که خدمه نفتکش فرصت استفاده از آنها را به‌دست آورند، اما اطلاعات تکمیلی به‌دست‌آمده نشان می‌دهد شرایط دمای بسیار بالا در زمان وقوع انفجارهای اولیه و نشت گاز، هرگونه امکان عکس العمل را از خدمه نفتکش ایرانی گرفته بوده به‌طوری که کشتی در دقایق اولیه بروز حادثه به‌صورت یک گوله آتش درآمده بود؛ بعید می‌دانم که در آن شرایط کسی از خدمه حاضر در محل اسکان توانسته باشد از دستگاههای ایمنی موجود استفاده‌ای کرده باشد.