مازندمجلس: محمد هاشمی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب درباره دلایل اجرایی نشدن گفت‌وگو ملی گفت: ساختار سیاسی در کشور شفاف است و بر اساس قانون اساسی قوای گوناگون و نهادهای حکومتی وظایفی بر عهده‌دارند و رهبری فصل الخطاب است، اما خارج از فضای ساختار حکومتی شخصیت‌ها می‌توانند به نحوی واسطه بین مردم و حکومت باشند و در جهت حل مشکلات قدم بردارند.
وی دراین‌باره ابراز کرد: بافت نظام جمهوری اسلامی به‌گونه‌ای رقم خورده که در هر موردی ابزار لازم آن مهیا است، بنابراین مسئله مهم وجود اراده سیاسی لازم برای استفاده بهینه از این ابزارها است. در کنار علما و مراجع تقلید، احزاب و گروه‌ها جای دارند که دارای نقش و رهبرانی مورد اعتماد پیروان خود هستند که جهت دستیابی به گفت‌وگو ملی این دو باهم می‌توانند دست به فعالیت زنند.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب در ادامه اظهار داشت: انجام گفت‌وگو ملی از طرق مختلف امکان‌پذیر است. در سال‌های اخیر مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی جایگاه ویژه‌ای داشتند، اکنون‌که برای انجام گفت‌وگو ملی جای چنین شخصیتی خالی است، اما تمام امکانات این کار آماده است و می‌توانند در مواقع بحرانی باوجود اراده سیاسی و استفاده صحیح از امکانات به وحدت ملی رسید. این کارهم باید مشروط بر این انجام شود که یکدیگر را تضعیف و تخریب نکنیم و به ندای خیرخواهان جامعه بیشتر توجه شود.
هاشمی در خصوص عدم اراده سیاسی برای گفت‌وگو ملی تأکید کرد: شواهد نشان می‌دهد که این اراده سیاسی وجود ندارد و کمتر دیده می‌شود زیرا در صورت وجود اراده سیاسی همان‌طور که توضیح داده شد راهکارها، امکانات و شخصیت‌ها می‌توانند این کار را به مرحله اجرا گذارند. درصورتی‌که به جنبش‌ها و انقلاب‌هایی مانند مشروطه یا صنعت نفت که در طول تاریخ روی‌داده، توجه شود، نقش علما و روشنفکران در کنار هم قرار مثبت بوده است، اما زمانی که جدا از هم وارد عرصه شدند دشمن به‌سادگی قدرت را کسب می‌کند.
وی دراین‌باره توضیح داد: وقتی اقشار مختلف جامعه باهم متحد شدند پیروزی به دست آوردند و تکرار این تجربه در تاریخ کشور ما بسیار زیاد هستند، الآن هم شرایط مشابهی داریم و می‌توانیم از آن به‌خوبی بهره ببریم، اما برای به‌کارگیری تمام امکانات نیاز به یک رهبری در این زمینه احساس می‌شود.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب درباره عدم اراده سیاسی برای گفت‌وگو ملی تصریح کرد: به‌سختی می‌توان دلیل محکمی برای آن بیان کرد، اما روشن است که جمع هستیم، اما به‌صورت انفرادی عمل می‌کنیم و هرکسی بر اساس سلیقه و نظرات خود وارد میدان می‌شود. البته در ساختار حکومتی انسجام بیشتر است، اما در مجموعه شرایط برخی جدایی‌ها و مسائل سبب می‌شود تا وحدت لازمی که باید باشد، دیده نشود.